Z wia­do­mo­ści do psy­cho­lo­ga odchu­dza­nia: „Ale ja nie chcę być ego­ist­ką. Inni powin­ni być waż­niej­si. Szcze­gól­nie rodzi­na. Zaj­mo­wa­nie się inny­mi jest poży­tecz­ne i daje satys­fak­cję, zajmowanie

Z gabi­ne­tu psy­cho­lo­ga odchu­dza­nia:- Nie mogę na sie­bie patrzeć, nie­na­wi­dzę swo­je­go cia­ła, jest okrop­ne, okrop­ne 😪😪😪.… Two­je cia­ło to Twój dom. Miej­sce, w któ­rym jesteś Ty z umysłem,

Z wia­do­mo­ści do psy­cho­lo­ga odchu­dza­nia:- Bo pani to jest taka zasad­ni­cza – tego nie wol­no, tam­te­go nie wol­no, nawet kawy z mle­kiem się pani cze­pia. A przecież

Z gabi­ne­tu psy­cho­lo­ga odchu­dza­nia:- Ja się tak sta­ram, a ta wred­na waga ani drgnie 😩😩😩- A co kon­kret­nie Pani robi?- No… sta­ram się jeść regu­lar­nie, wmu­szam w sie­bie wodę,

Los kazał nam się zatrzy­mać. I dał nam CZAS.W nie­faj­ny spo­sób, ale dał. Sie­dzisz w domu, nie wozisz dzie­ci na zaję­cia, nie spie­szysz się na tram­waj, nie idziesz

Ty to masz dobrze, lubisz bie­gać – usły­sza­łam ostat­nio. Lubię bie­gać?!?!? Pro­szę Cię!!! Kto o zdro­wych zmy­słach lubi się męczyć, pocić, tra­cić oddech i siłę, czer­wie­nieć na twarzy

Dzi­siaj zapra­szam do Radia Kra­ków. Mia­łam nie­by­wa­łą przy­jem­ność być gościem Ewy Szkur­łat i roz­ma­wiać o psy­cho­lo­gicz­nych aspek­tach oty­ło­ści w towa­rzy­stwie prof. Andrze­ja Budzyń­skie­go z Czer­wo­nej Chi­rur­gii UJ. Posłu­chaj tutaj: Zeszczu­ple­li, ale

Kor­po­ra­cja to zło?!? To zale­ży. Bo może być takim samym złem jak pra­ca na poczcie, w warzyw­nia­ku, w szko­le czy na wła­snej dzia­łal­no­ści. I wszę­dzie tyl­ko może, bo nie

Temat moty­wa­cji został już omó­wio­ny na tysiąc spo­so­bów. A Ty nadal leżysz na kana­pie i cze­kasz na nią, żeby przy­szła, zało­ży­ła Ci buty i wypro­wa­dzi­ła na bie­ga­nie. Albo

Odkąd psy­cho­lo­gia zaczę­ła zaj­mo­wać się rów­nież jasną stro­ną mocy, czy­li nie cho­ro­bą ale ulep­sza­niem zdro­we­go, dosta­li­śmy tak napraw­dę do ręki całą szaf­kę bez­piecz­nych dopa­la­czy, którymi

Dzie­więć lat naj­bar­dziej burz­li­we­go okre­su w życiu spę­dzi­łam w gro­nie nie­sa­mo­wi­tych ludzi. Szko­ła jaką wte­dy prze­szłam pro­cen­tu­je teraz, a że na samo wspo­mnie­nie uśmiech poja­wia się na twarzy,

Wiem, wiem, ja też nie mam cza­su. Czter­dziest­ka stuk­nę­ła, już bli­żej koń­ca niż dalej, a jesz­cze tylu rze­czy nie zro­bi­łam. Więc pobud­ka, koło­wro­tek i pędzę gdzieś, za